Voltei de #kddou 13 convertido nun galego. Pensei que estas cousas só
ocorrían nas novelas de Kafka, pero só ata que me pasou a mín, ainda que, agora
que o pensó, non creo que fora de repente, como lle pasou a Gregorio Samsa, @gsamsa,
se non que dalgunha maneira veuse producindo unha galeguización paulatina ao
longo dos últimos meses.
Dende que probei por primeira vez gustaronme as empenadas de
berberechos, as centolas da ría e as ostras de Arcade, pero como só tiven
ocasión de degustar estes manxares nun par de ocasións na miña vida, ben,
cicais tres, non lle tiña dado importancia ao feito de querer repetir a
experiencia en canto a miña economía mo permitise. Certamente, empecei a
sospeitar algún síntoma de que as cousas non iban ben cando trataba de
racionalizar a miña simpatía, como de frechazo, por @manelrives e Ana Mariño, a
@mestraprimaria, sobre todo polo primeiro, xa que á segunda non podes coñecela
sen quedar prendado, ainda que tampoucol lle daba moita importancia xa que tanto
Rajoy como Rouco son galegos e en certa medida viñan a contrarrestar as miñas
repentinas querencias.
Notei que a cousa se agravaba cando coñecín á escultural @MiriamLeiros e
que adquiría tintes inequívocos de galleguismo cada vez que estaba con
@o_fragha. Cicais, a lexendaria noite na que nos contou o entroido de Laza,
debería terme feito disparar as alarmas de que as cousas non iban ben e que
estaban empezando a escapar ao meu control, pero hai veces nas que un non quere
ver. Un segundo momento de agudización do mal, debei ser o #fraganato, que
funcionou no nivel psicosomático coma unha bomba de neutróns no bélico, polo
que non poiden por menos que liarme a manta á cabeza e xunto a
@carmeniglesiasb, plantarnos en Ourense este último decembro a coñecer a @Belencinha73
e a comer a Celanova, con ela e con @o_fragha. Por si algo me faltaba atópome
con que Belén nos enche de atención e simpatías, como se nos coñecese de toda a
vida. Carallo. Nese punto debeu iniciarse a metástese, á que eu iba facilitando
as cousas en canto empecei a ler poemas de Celso Emilio Ferreiro, descuberto
para mín polo mesmo que tivo a ben pagar a conta da comida en Celanova. Pero
cando fai un par de semanas tiven a ben aloxar na miña casa ás dúas partes do
#fraganato e ás miñas queridísimas Maru @marudo76 e Lola @lolaprieto, as miñas
posibilidades de curación deberían ser mínimas, pero sen embargo ainda
permanecía ignorante da miña dramática situación. Para colmo ocórreseme acudir
a Ourense ao toque de kdd. Quen pode resistirse a un MD de Miriam? Nin siquera
@pepetic. Ademáis, que teriades feito vós de saber que á mesma se anotaran
@crisdialpe e @javi3150, @londones e Juan, @vcuevas, @jhergony, @flosflorum,
@puerto e o seu marido, @pepegiraldez, do que me tiñan chegado novas de que era
galego, pero non tanto. E que o tío é de Celanvoa, modestia fóra, e
@javisociales, @marudo76 e @mcadenato,? Eh, decídeme.
Quíxenvos
advertir disto que me ocorre porque apreciei nas vosas caras síntomas precoces
que poden derivar nun proceso similar ao meu. Vin o arroubo m´sitico debuxado
nas caras dalgúns féminas cando escoitaban a @jguede referirnos as historias
asociadas ás pedras da cidade. Incluso escoitei algún salaio. Home, o chaval
non é para menos. Menuda labia, e qué erudición. Outro que inocula o galleguismo
en canto te descuidas, pero a mín xa non me collen desprevido. Para a parte
masculina puxeronnos de cebo a gracia de @MiriamLeiros. Ou vés da Galitzia dos
Cárpatos e polo tanto xa eres galego de nacemento, ou non hai quen se resista a
deixarse levar. Vin tamén rostros felices que comían polvo na taberna, e que se
sentían galegos ata a médula, incluso o marido de @puerto, que é estremeño
falaba con acento do Barco de Valdeorras e teño algunha proba gráfica. Debía
ser cousa de meigas.
A miña querida
Cris, @crisdialpe, parecía unha boneca de porcelana con esa pel blanca e fina,
como a cor de Los Torozos, sonrinte e feliz, degustando polvo e alegrándonos a
vista. Tamén algo preocupada, con respeto a certo asunto familiar, pero iso non
é tema para a crónica. A outra que o demo de @o_fragha lle predixo o futuro non
fai moito, ainda que debería casarse en Compostela se quere que vaiamos
vestidos de marineriños con pantalón corto a levarlle a cola. Ó noivo,
@javi3150, que xa pasaría por natural de Xinzo de Limia, non sei o que lle
farían a noite anterior, pero a xuzgar pola cara de cansancio, o sono acumulado
e as olleiras ata os pés, o feitizo da meiga Miriam debeu funcionar á
perfección, posto que, a pesar de todo, alí estaba dende o sábado ben cedo
(debeu erguerse a iso das 13 horas), coa sonrisa posta e decidido a ser de nobo
o cerrabares da noite anterior. Creo que os da cerveza lle van conceder unha
estrela, Galicia, por suposto.
E unha vez que
sain do armario e desveleivos a miña
auténtica nacionalidade, non podo acabar sen agradecer a José Luis Guede esa
visita turística, chea de anécdotas, de bo humor e de humilde sabiduría; os
desvelos e atención de Miriam, sempre pendente de todo e de todos, atenta ás
nosas necesidades e servicial cos nosos entoxos; de José Antonio, artífice,
mestre de ceremonias, cicerone, madrugador, trasnoitador e infatigable; e por
suposto de Belén, que dende a súa discreción e como quen non quere a cousa
estivo ao pé do cañón da mañá á tarde, da tarde á noite, da noite á madrugada,
para que pudésemos disfrutar dos seu semblante apacible.
De momento, é
todo. Vémonos en San Andrés de Teixido, mismamente…;-)) Brindo por ilo. Con
ribeiro, naturalmente…;-))
Nota: Si alguien necesitase traducción al castellano, rogamos se ponga en contacto con José Antonio @o_fragha, que está en proceso de castellanización y os agradecerá la petición.
O sea, que vas un fin de semana a Ourense y vuelves escribiendo en gallego perfectamente. Lo dudo, aunque viniendo de ti, cualquier cosa. Pasé seis o siete años estudiando francés y no tengo ni p... idea (lo de p... es igual a "pajolera").
ResponderEliminarAhora que recuerdo, uno de tus ascendientes, abuelo o bisabuelo, era portugués (idioma muy parecido). De ahí tu facilidad para aprenderlo en dos días. Un abrazo.
Querido Antonio, no son mis ascendientes gallegos, ni mi facilidad para los idiomas, que está en el mismo nivel que la tuya, es, sin duda el pulpo con cachuelos y el vino mencía el que obra el milagro, sobre todo este último, que te aporta el don del lenguaje. Si hubiesen tenido vino en Babel, hubiesen acabado la torre, aunque hubiese quedado como la de,Pisa. En todo caso el vino es divino y por eso lo consagran hasta los curas
EliminarAgradecido por la parte que me toca y porque el destino nos ha cruzado, pero sobre todo.... sorprendidísimo, que caladiño o tiñas, agora que Méndez Ferrín ten deixado a Real Academia da Lingua Galega dabas un bo substituto. Eu propóñoche a "A" de albariño, o "G" de godello ou "M" de mencía. Brindarem o s von Estrella, Galicia, por descontado. Unha aperta.
ResponderEliminarSerá por letras..., ahí está la c de centolla, la n de nécora, la l de lacón, la o de orujo, la q de queimada..., en fin, que la cuestión importante es, como bien dices, haber podido coincidir, y siendo arrieros, en el camino volveremos a encontrarnos. Ha sido un auténtico placer, tocayo. Hasta pronto.
EliminarEste comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarTengo que conseguir esas fotos de las termas como sea, Pepe, seguro que dan para hacer un post. Me alegró enormemente que estuvieses en Ourense, por ver a Mar, claro..., aunque luego me alegré también de verte a ti. ;-)) Creo que hemos pasado 24 horas con 24 amigos que no se nos olvidarán ni en 24 años. Yo ya estoy preguntándome cuándo será la próxima, que se me acabó ya el oruxo....;-)
EliminarSin palabras. Eres una caja llena de sorpresas y siempre me toca el bombón. ¡Qué suerte la mía! Muakssssss
ResponderEliminarYa sé que lo de bombón no es para mi; si lo fuera habrías hecho una mención a los bombones rellenos de licor, pero te perdono que andes piropeando a otros por ahí, siempre y cuando me sigas dando a mi tanto afecto y cariño en las reuniones presenciales. Gracias Maru. Nunca me falta tu comentario, ni tu amistad.
EliminarEres un caminante de zurrón y buena conversación al que da gusto leer y con el que es un enorme placer conversar.
ResponderEliminarGustáronme tus brindis, tu sonrisa y tu grata compañía.
Bicos
¡Anda! ¡Como Labordeta! Por lo del zurrón lo digo, que además es una palabra que me gusta mucho. Al igual que tú, Mercedes. Tendremos muchas ocasiones para conversar, para brindar, para reir, para beber, para vivir. La primera, homenajeando a Machado, espero. Un besazo, guapa.
EliminarJosé... Non sei como o fixeches, pero despois de ler isto non teño palabras para dicir o que sinto, e mira que é raro, xa sabes que non calo nin baixo a auga da burga.
ResponderEliminarA verdade é que non teño verbas para expresar todo o que sentín eses dias que estivestedes na miña terra, na miña casa. Só sinto non poder desdoblarme, o mellor, cuadriplicarme, para poder ter falado e rido con cada un de vós durante máis tempo.
No meu corazón xa quedaron gravados para sempre o sentir de eses dias, a beira dos poemas de Celso Emilio, que como xa sabes é o máis grande poeta de tódolos tempos
Cuidado con lo que deseas, Fraga, no siendo que se nos vaya a conceder el don de la ubicuidad y nos toque trabajar en dos sitios a la vez por el mismo sueldo. Tu ya te multiplicaste por varios, atendiste a todos, compartiste espacios, tiempos, lugares, chistes, risas, vinos, cervezas, bailes, conversaciones y compañía con los que allí estuvimos. Ha sido una quedada increíble, de verdad, pero el mérito es de las personas, de las que acudieron y de las que nos recibieron. Me sentí como si estuviera en casa, gracias a vuestras atenciones. Yo ya estoy deseando volver para empadronarme en Celanova. Gracias amigo. Besos a Belén. Y a ti también, qué coño, te los mereces.
ResponderEliminarUna quedada, como las de siempre: llena de buenas conversaciones y buenas risas. Ha sido especial, quizá mi última quedada de soltera. Menos mal que os veré vestidos de marineritos llevando los anillos ;)
ResponderEliminarHa sido un lujo estar con vosotros allí y compartir tantas buenas risas y tantos momentos de complicidad y buen rollo.
Como siempre, un placer. Un beso enorme a todos!
Ver a Fraga en pantalón corto, con trajecito de comunión y con el gorrito de marinero, debe ser tal espectáculo que sería tu as en la manga para seguir soltera: no habrá cura capaz de soportar la risa y eso invalidaría la ceremonia. Aunque, no te preocupes, que también hay vida después de casada. Estupenda quedada con gente estupenda. Como tú.
EliminarJosé Luis, un placer como siempre coincidir con todos vosotros y, como dice Fragha, si dura un día más no lo cuento. Regresamos cansados, pero contentos de veros, de estar compartiendo con vosotros mesa y palabra y de reafirmar una tímida amistad que comenzó hace ya un tiempecito en Peñaranda de Bracamonte. Aquí estamos y aquí seguiremos...¡Un besazo a toda la kddou13!
ResponderEliminarAh placer rememorar todos los instantes con tu espléndida crónica. ¡Muchas gracias!
Muchas gracias Marcos. Lo que nos ocurre es que nos entregamos tan a fondo en las cosas que luego tardamos una semana en recuperar. Pero somos así y eso no lo vamos a cambiar a nuestra edad...;-+)) Un fuerte abrazo.
ResponderEliminar